Er viel me laatst wat op. Ik wilde iets gedaan hebben en ondanks dat het mij niet lukte, kwam het niet in mij op om iemand anders erbij te betrekken. En dat terwijl ik zo vaak aan mijn eigen cliënten aangeef dat om hulp vragen helemaal geen schande is. Die regel leek op dat moment echter even niet voor mij op te gaan.
Ergens had ik bedacht dat ik het best wel zelf kon. En ergens dus ook niet bedacht dat er best wat mensen in mijn omgeving zijn die mij daar bij willen en kunnen helpen. Ik merk, zie en hoor ik dat ik niet de enige ben daarin. En dat is eigenlijk wel zonde.Want als het al moeilijk is om hulp te vragen bij een kleine klus, hoe moeilijk is het dan om hulp te vragen als je echt een groot probleem hebt? Of als je eens niet lekker in je vel zit en bijvoorbeeld eigenlijk alleen maar somber bent?
Verwachtingen…
In mijn geval lag de oorzaak op dat moment in mijn eigenwijsheid omdat ik had gezegd dat ik het zelf zou doen. En dat wil ik dan ook waarmaken. Maar ik merkte ook dat, doordat die lat daar dan dus ergens ligt, ook niet haalbare dingen moeilijk los te laten zijn. En dat is natuurlijk tegenstrijdig. Ik die tegen mijn cliënten zegt dat ze hulp moeten vragen en dan zelf ook die fout maken door dat juist niet te doen. Fijn natuurlijk om te weten dat ik net zo menselijk ben als de rest van deze wereld. En dat ook ik wel eens een denkfoutje maak. Maar ook wel bijzonder dat je het andere mensen gunt om minder frustratie te hebben en tegelijkertijd van jezelf meer verwacht.
Gericht op de ander
Wat ik vaak zie bij cliënten, maar ook in mijn omgeving is dat het makkelijk is om andere te helpen. Andere steun te bieden. En anderen voorzien van adviezen. Want eenmaal gericht op de ander kun je makkelijker wat milder zijn, zie je makkelijker de positieve punten en is het minder confronterend. Jij bent tenslotte niet degene die iets moet aanpakken of veranderen, maar die ander. Wat mij hierin ook opvalt is dat er eigenlijk nooit negatieve gedachtes voorbij komen over de gene die om hulp vragen. Eerder de termen zoals sterk en stoer, zinnen zoals fijn dat ik kon helpen en knap dat diegene dat hardop heeft durven benoemen. Degene die om hulp vraagt wordt dus niet snel op een negatieve manier geëvalueerd. Juist het tegenovergestelde.
Nivea!
Het moment waarop je echter zelf om hulp moet vragen omdat iets niet lukt, kan al snel voelen als falen. Of er komen gedachtes op als “ik val iemand lastig”, “die zit daar vast niet op te wachtten” of (in mijn geval) “ik heb dit beloofd dus dan moet ik het doen ook”. En dat is dan eigenlijk heel erg krom! We zijn allemaal beter in iemand anders helpen, in plaats van onszelf. Wat indirect ook kan betekenen dat andere ons dus graag zouden willen helpen. We evalueren iemand die om hulp vraagt niet als negatief. En toch denken we (ik in dit geval duidelijk wel) dat we zelf niet ook gewoon om hulp mogen vragen..
Mild zijn naar jezelf
Hoe ongemakkelijk het misschien ook voelt, hoe tegenstrijdige gedachtes je misschien ook krijgt, verdienen we niet allemaal gewoon zo nu en dan een beetje hulp? Iemand die even over je schouder mee kijkt of alles goed gaat, iemand die feedback geeft zodat je beter wordt in je vak, of iemand die jou helpt bij een probleem waar je al heel lang tegen aan loopt? Ik vind namelijk van wel. En mag daarin waarschijnlijk ook wat milder zijn naar mezelf. Hoe is dat bij jou? Vraag jij eigenlijk wel eens om hulp?