Travel

Travel is the movement of people between relatively distant geographical locations.

Niets gevonden.

Instagram

“Denk je dat ik ADHD heb?” Dit was de vraag di

“Denk je dat ik ADHD heb?” Dit was de vraag die ik kreeg. Nu geloof ik niet in toeval, dus ik vertelde haar over de masterclass waar ik mee bezig was en stelde haar een aantal vragen over de klachten die ze had. De klachten hadden met name te maken met onrust in het hoofd/lijf, dingen vergeten en/of kwijtraken en een beweeg- en praatdrang.

Samen keken we naar de criteria voor ADHD. En daar voldeed ze eigenlijk niet aan. Lees: je moet 6 kenmerken voor aandachtstekort en/of hyperactiviteit hebben volgens de DSM (het boekje waarmee we labels plakken) en ze had er 4 & 5. Dus vroeg ik haar of ik naar haar chart mocht kijken vanuit Human Design.

Ze had een ongedefinieerd hoofd. Dat volle hoofd zat dus waarschijnlijk ook vol met ideeën die niet van haar zijn. De to do lijst komt dus nooit af! Haar Ajna is ook ongedefinieerd. Dit betekent dat ze flexibeler is in haar denken, niet altijd op dezelfde manier structuur aanbrengt en misschien ook wat sneller afwezig is en dingen vergeet of spullen kwijtraakt (want structuur zorgt ervoor dat er een vaste plek is waar dingen liggen).

En ook in haar kanalen/poorten vond ik een aantal interessante dingen terug voor onder andere dat volle hoofd. Ze is iemand die alle informatie kan absorberen, maar daardoor ook overspoeld raakt als ze niet op tijd rust neemt (poort 13). Ze ziet snel diverse mogelijkheden, maar ook hierin kun je blijven hangen in het denken in ‘wat nu als’ en daardoor overweldigend raken (poort 64). En er is bij haar wel een gevoel voor timing (bij ADHD wordt gezegd dat er geen tijdsbesef is). Haar timing is op basis van de eigen flow en cyclus waarop ze dingen doorloopt (kanaal 5-15). En deze timing zou weleens af kunnen wijken van de ‘mainstream’ verwachtingen rondom tijd en timing. Ga je proberen de timing van anderen bij te houden, dan kun je chaotisch worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Of ze ADHD heeft? Geen idee. Dat ligt er echt aan vanuit welk perspectief je dit bekijkt. Maar vanuit het bredere plaatje is deze vraag wellicht overbodig. Heeft ze een label nodig om zichzelf beter te begrijpen en te onderzoeken waar haar valkuilen liggen? Absoluut niet.

5 jaar.. 5 JAAR! Wat een rollercoaster is het gew

5 jaar.. 5 JAAR!

Wat een rollercoaster is het geweest de afgelopen 5 jaar. Veelal positief, maar soms ook negatief. Want wauw wat leer je ook veel over jezelf als het het ondernemer pad gaat bewandelen. En wat een groei heb ik doorgemaakt. Ik weet nog toen ik de eerste echte eigen cliënt mocht verwelkomen. Elke stap was super spannend. Ook al had ik het in de GGZ al 100x gedaan. Nu het voor mezelf was voelde alles ineens als nieuw.

Soms moet ik mezelf even knijpen over hoe dankbaar het is als je mensen in beweging krijgt en ze een enorme transformatie door maken. Dat ze ontdekken dat ze hun eigen waarheid mogen vormen En ze vaak echt als een ander mens de deur weer uit gaan. Mega dankbaar dat ik al voor zoveel mensen een veilige omgeving heb mogen creëren om hun donkerste geheimen of grootste angsten te kunnen delen. Om vandaaruit te kunnen werken aan een meer ontspannen en gelukkigere versie van zichzelf.

En dankbaar voor alle mensen die op mijn pad zijn gekomen waar ik op mijn beurt ook weer van heb mogen leren. Want ik geloof niet in toeval. Elke persoon waar ik een stukje mee heb mogen wandelen op hun weg, hebben ook mij iets bijgebracht, laten zien of gespiegeld.

Op naar nog veel meer mooie jaren, waarin ik mezelf nog meer ga ontdekken. Maar hopelijk ook nog heel veel anderen mooie mensen mag helpen zichzelf terug te vinden. Zodat ze weer vanuit hun eigen waarheid en authenticiteit hun leven kunnen gaan invullen.

Tenenkrommend vond ik het, die film die getoond we

Tenenkrommend vond ik het, die film die getoond werd in het kader van psycho educatie bij ADHD. Een psychiater, die vast echt goed is in haar werk, vertelde in een kleine 20 minuten wat er allemaal 'mis' was met de groep 'ADHD'ers' die naar deze film aan het kijken was.

Een groep die gemotiveerd binnen kwam om tools te krijgen om met hun klachten om te gaan. En een groep waar bij iedereen stuk voor stuk zichtbaar was dat ze ineenkropen, boos werden of zich ongemakkelijk gingen voelen. De begeleider van de groep rondde enigszins beschamend af met “dat het al een wat ouderwetse film was. Maar dat de kennis nog wel accuraat was”.

En ik schreef het al, die psychiater is vast goed in haar werk. Er wordt veel onderzoek gedaan naar ADHD en er zijn ook echt mensen die herkenning vinden in het label. En daardoor rust vinden. Dus het ging me niet zo zeer om de persoon zelf.

Maar waarom hangt aan o.a. dit label het benaderingspunt dat er wat mis is? En wat er allemaal aangepakt en verbeterd zou moeten worden? Waarom zouden we niet kijken wat nu bij die persoon hoort en hoe hij het kan inzetten om zijn leven wat leuker en makkelijker te maken? Dat is toch ook verbeteren, maar op een manier die veel meer compassievol is en uitgaat van het uitgangspunt dat iemand goed is zoals ie is?

Ik zei laatst tegen mn coach @hd.areagris dat ik niet iemand ben die op het Malieveld gaat staan om te protesteren. Maar intern op kleine schaal gebeurt dat eigenlijk wel. Ik was namelijk onderdeel van die groep ADHD'ers. En het was dus heel interessant om eens aan de andere kant van de tafel te zitten. En die weerstand en strijdlust te voelen.

Inmiddels kijk ik vanuit het alternatieve vlak heeeel anders tegen het label ADHD aan. En denk ik dat door die andere kijk (o.a. vanuit NEI en Human Design) sommige dingen die onder bijvoorbeeld het label ADHD geplakt worden helemaal niet zo raar zijn. Zelfs bij een persoon horen en dus ook niet persé afgeleerd hoeven worden. Laten we weer teruggaan naar wie we in de kern zijn in plaats van te proberen iedereen in het jasje 'normaal' te willen krijgen door allerlei unieke eigenschappen af te leren. Want wat is nu eigenlijk 'normaal'???

Ik weet niet waar het precies zat, maar het trigge

Ik weet niet waar het precies zat, maar het triggerde me. Het liet me teruggaan naar oud zeer.

Naar vroeger, waar ik die onzichtbare klasgenoot was. Degene die alles braaf deed, veel bijdroeg aan de groep. Soms zelfs degene die de rest aan spoorde. Iemand uit bed belde, omdat ze anders de groep presentatie zou missen.

Blijkt passend, want in mijn human design komt duidelijk naar voren dat communities een groot onderdeel zijn van wie ik ben. Evenals het eerlijk verdelen van alles.

Maar diezelfde persoon kwam vaak niet zo goed uit haar woorden. In de spotlight staan was niet zo mijn ding. Hakkelend en stotterend kwam het verhaal er vaak niet zo uit als dat het op papier stond. En als het zonder stotteren ging, dan was het vaak ook nog te snel. Dus dan maar terug naar onzichtbaar zijn en de achtergrond, wat resulteerde in een lagere beoordeling dan de rest.

Snel verbitterd, omdat ik niet de erkenning kreeg voor mijn aandeel. Enkel omdat er aan de voorkant niet goed uitkwam, wat ik aan de achterkant deed.

Door die ervaringen maak ik mezelf alleen jaren later nog steeds niet zichtbaar - en weet jij niet wat ik nu eigenlijk doe. Ideeen heb ik genoeg. Ik test ze ook uitgebreid op mezelf en anderen. Maar door dat kleine meisje op school lijkt het erop dat ik het pas durf te delen als het perfect is. Waardoor in de tussentijd iemand anders hetzelfde bedenkt of deelt.

Dat was precies wat ook afgelopen week gebeurde. Ik voelde me weer genaaid zoals ik dat vroeger kon voelen. Maar iets wat je niet uitspreekt, kan niet overgenomen worden. Een oude pijn dus.

Maar dit keer kon ik hem er laten zijn. En onderzoeken wat er nu precies gebeurde.

Door dit door te spreken met @hd.areagris kwam ik erachter dat het ook raakvlakken had met de angsten uit mijn spleen. En poort 38 raakte ook. Het verleden in het verleden laten, voluit leven en vertrouwen op je eigen expertise.

Het bracht me een mooie ingang voor een NEI sessie, die ik perfect met HD kon combineren.

Het is tijd om dat kleine meisje gedag te zeggen, het verleden in het verleden te laten en mijn bevindingen meer met jullie te gaan delen.

Nee bedankt, zei ze sarcastisch nadat ik mijn inzi

Nee bedankt, zei ze sarcastisch nadat ik mijn inzichten deelde op basis van haar verhaal. We hadden het zojuist over een dilemma waarmee ze zat. Op papier had ze alles. Maar er kwam een aanbod op haar pad waardoor ze ineens aan alles waar ze een week geleden nog dolgelukkig mee was ging twijfelen. En om het nog complexer voor zichzelf te maken was ze ook nog eens boos op zichzelf dat ze serieus over het aanbod na dacht. Want ze was toch perfect gelukkig? We bespraken de voors- en tegens van het wel of niet ingaan op dat aanbod. Beide uitkomsten van de keuze die ze moest maken waren niet 100% positief. En dan is het maken van een keuze niet altijd makkelijk.

In haar verhaal merkte ik dat het niet ging om het aanbod zelf. Het aanbod had namelijk een behoefte wakker gemaakt die ze zelf op de achtergrond had geparkeerd. Ze had ergens genoegen mee genomen terwijl ze diep van binnen wist dat ze iets anders nodig had. Maar er was ook wat schaamte rondom die behoefte. Dus het uitspreken van die behoefte was enger, dan het wegstoppen ervan. Een patroon dat ze wel vaker had.

Ik benoemde dit naar haar. Ik sprak die behoefte uit en je zag de uitdrukking op haar gezicht veranderen. Een mix van een blije 'ja dat is het' en beschaamde 'shit, betrapt'. Het mooie hiervan is dat er, door het bloot leggen van die behoefte, een derde optie bijkwam. Namelijk het uitspreken van die behoefte in de huidige setting. En van daaruit verder kijken.

Ze vervolgde met een knipoog dat ze in elk geval wel wist waarvoor ze betaalde. Namelijk een open en eerlijke terugkoppeling. Zonder sturing, want het is niet aan mij om belangrijke keuzes te maken voor een ander. Misschien hoopte ze dat stiekem van wel. De confrontatie was misschien niet prettig, maar wel nodig om te zien waar het nu echt om ging.

Wanneer keuzes moeilijk en spannend zijn kan je weerstand voelen om in actie te komen en dus uiteindelijk niks doen. En juist door samen naar boven te halen waar haar eigen wensen en behoeftes lagen lukte het haar om over te gaan tot actie.

Ik ben aan het lezen over het projectorschap (huma

Ik ben aan het lezen over het projectorschap (human design). En daarin vond ik een stukje herkenning waarom de mainstream marketing niet bij mij past. Als projector is jouw energie bedoeld voor het begeleiden van de mensen die bij jou energie passen. Nu was ik daar al de laatste tijd heel erg veel mee bezig.

Maar ik ben een beelddenker. En bij het lezen van deze metafoor moest ik ook een beetje lachen. Want bij de beschrijving ervan zag ik mezelf precies datgene doen wat niet de bedoeling is. Op en meer rennen op het strand. Vuurpijlen afschieten en roepen joejoeh, hier ben ik! Dat is namelijk wat je leert in de meer algemene marketinglessen. Actief zichtbaar zijn, roepen wat je te bieden hebt en vooral actief de bootjes binnen halen.

En waarschijnlijk heeft een ieder van jullie wel ooit een vuurtoren gezien. Die rennen niet op en neer. Die staan al jaren betrouwbaar op dezelfde plek. Sterk en een baken van hoop en sturing als het schip je nodig heeft om je naar de haven te begeleiden. Maar ook om te weten dat ze niet bij jou moeten zijn en bijvoorbeeld een vuurtoren verder. En juist dat vol vertrouwen op je plek blijven staan, maakt de marketing juist net even anders! Jezelf laten zien is dan net even anders. Mensen mogen mij herkennen als de vuurtoren die ze op dat moment nodig hebben in plaats van dat ik ze moet overtuigen dat mijn vuurtoren de beste is. De energie stroom hierin is heel anders.

Dus... Ik ga eens oefenen om die vuurtoren te zijn, waar de bootjes naar toe kunnen varen als ze wat inzichten nodig hebben, een begeleidende hand kunnen gebruiken of hun patronen uit willen zoeken.

Reminder Iedereen heeft zo zijn eigen mening en v

Reminder

Iedereen heeft zo zijn eigen mening en visie. Over zichzelf. Maar ook over de wereld om zich heen. Gun het jezelf en die ander om zonder oordeel en verwachtingen met elkaar om te gaan. De ene visie is namelijk niet beter dan de ander. Enkel gebaseerd op een andere visie.

Het oordelen over elkaar zorgt ervoor dat we van elkaar verwijderd raken. Terwijl oordeelloos zijn, juist bijdraagt aan de verbinding. Het helpt om dat gene te kunnen ontvangen, wat jij nodig hebt. En erop vertrouwen dat je kan ontvangen zonder dat de ander wat terug verlangt. Wanneer er een pure en liefdevolle verbinding is, kun jij je behoeftes vervullen door er enkel om te vragen. En met dankbaarheid ontvangen.

En vergeet niet om wat plezier in je leven te brengen. De kleine grapjes en plagerijtjes met elkaar, waardoor je weet dat je elkaar nog ziet. Los van de regels en structuur. De wereld is niet altijd rozegeur en manenschijn. Maar jij kan kiezen over welke energie je door je lijf laat gaan. En als je dan toch kan kiezen, kies plezier. Hiermee verdwijnen de negatieve emoties niet, maar ze zijn wel een stuk makkelijker te dragen.

Alleengeboren tweeling Wist je dat ongeveer 30% v

Alleengeboren tweeling

Wist je dat ongeveer 30% van de zwangerschappen begint als een meerling? En kan je het je voorstellen dat als jij je reis in dit leven begint met zijn 2e (of meer), maar alleen achterblijft dit impact heeft op je leven? In mijn praktijk komt het heel vaak naar voren. Het lichaam en onderbewustzijn heeft een herinnering vastgezet aan dat moment van bewustwording. En er worden verschillende patronen en coping mechanismes ingezet om met dit verlies om te gaan.

In het dagelijks leven herken je het misschien niet direct als dit vraagstuk. Sterker nog: we hebben er in de GGZ andere labels opgeplakt zoals ADHD, depressie of angst. Maar er zit ontzettend veel overlap in de kenmerken van een alleen geboren tweeling en bovengenoemde 'stoornissen'. En ja die stoornissen zet ik bewust tussen haakjes want ik geloof dat elke klacht ons iets te vertellen heeft en niet alleen problemen geeft ;).

Wat je misschien wel herkent is een van de volgende vraagstukken die hier afgelopen week voorbij kwamen:
- ik weet niet zo goed wat ik hier te doen heb op aarde
- ik weet niet of het wel de bedoeling is dat ik hier ben
- iedereen vindt het leven fantastisch, maar eerlijk gezegd valt het een beetje tegen
- ik voel me zo alleen en leeg terwijl ik een groot sociaal netwerk heb
- ik heb een fascinatie voor de dood, terwijl ik niet dood wil
- ik snap niet waarom ik steeds zulke tegenstrijdige keuzes maak
- ik heb continu het gevoel dat ik het niet alleen kan

Herkenning? Vragen? Stuur mij gerust een DM!

Inspiratie Ik trok vandaag een kaartje voor mezel

Inspiratie

Ik trok vandaag een kaartje voor mezelf. En hij sluit naadloos aan op de thema's die vandaag al vaker voorbij zijn gekomen. Doen wat hoort, maar ook bij jezelf blijven. Kun je je eigen pijn verdragen, bij je houden en voor jezelf oplossen? Of projecteer je dat op een ander?

De strekking van de kaart: Dat wat jij afwijst in de ander, wijs je eigenlijk af in jezelf. Laat je inspireren door je oordeel om te zetten in nieuwsgierigheid. Er is een trigger voor die afwijzing die jij voelt naar de ander. Neem het waar en zie het als tool om inzicht op te kunnen doen om te groeien.

Ik benoemd het ook al vaak in sessies. En deelde hier onlangs nog een story over. Het leven bestaat uit dualiteiten. Je kan niet gelukkig zijn zonder ook de pijn te voelen. Juist door dat contrast weet je hoe het voelt om gelukkig te zijn. En weet je hoe het voelt als je vooruitgang boekt. Wel die pijn voelen, maar het kunnen dragen in plaats van overspoeld te raken.

Het voelen van die trigger, afwijzing of wat die negatieve emotie ook is, maar zichtbaar waar jij nog wat te doen hebt. Waar jij nog een stukje van jezelf mag helen. Mag voelen. Mag huilen. Mag loslaten. Of wat jouw manier dan ook is.

Volg mij op instagram!

Aangesloten bij

Algemene gegevens

Flow Psychologie
T: 06-20641717
M: Info@flowpsychologie.nl
KvK: 72058439
BTW: NL001219511266

Werktijden

Ma: 12:30-17:00
Di: 09:00 – 17:00
Woe: 09:00-17:00
Do: 09:00-17:00

© 2018-2023 Flow psychologie | Ladonkseweg 5, 5281 RN Boxtel | Fysiek en mentaal vooruit